Tour des villages.

Ik leef een droom hier.



Ik kan bijna niet geloven wat ik meemaak.
Gister had ik een afspraak met de perser, het locale gezag.
In eerste instantie dacht ik dat we samen de 2 ontbrekende tenues gingen aanschaffen.
Ik kwam aan op Afrikaanse tijd wat deze keer niet echt op prijs werd gesteld, maar gelukkig werd het snel vergeven.
 "Hup, we gaan.
 Ik had je toch verteld dat je hier om 11:00 uur werd verwacht".
De 4x4 van Tata steal stond al klaar.
Kort en bondig werd ik geïnformeerd over de situatie met betrekking tot de tenues.
Het bleek dus dat alle finalisten een tenue kregen.
Dat betekend dat er 8 tenues hoorden te zijn; 4 voor de jeugd finalisten en 4 voor de veteranen.
Dat was pas het moment dat het kwartje viel. "Aha! Nu begrijp ik het", mompelde ik met wat schuldgevoel.
De stoel naast de chauffeur werd voor me vrij gemaakt wat ons eigen team ook altijd doet; je schijnt je als "Toubab" niet normaal te mogen vertonen, dus krijg je de beste plek.
Normaliter verzet ik me daar tegen. "Hey, kom op. We zijn allemaal gelijk" roep ik dan. Maar in dit geval durfde ik niet echt.
Niet alleen omdat ik te laat was.
Stiekem genoot ik er van; in een auto met nummerplaat van de regering langs alle politieposten rijden zonder me te hoeven identificeren.
Met op de achterbank de perser, een vertegenwoordiger voor natuur en milieu, een vertegenwoordiger voor sport en recreatie en een vertegenwoordiger voor sport.
Prachtig, machtig. Woorden schieten nu al tekort.
De bestemming was Selity waar alle teams kampeerden die nog in het toernooi meededen.
Bij arriveren zat er een enorme sub-locale delegatie op ons te wachten in een grote kring.
De spullen, een voetbal voor alle participerende teams en de 6 tenues werden in het midden gelegd en de perser begon zijn verhaal.
Mijn Frans is niet al te best dus begreep ik dat de perser al de schuld voor de 2 ontbrekende tenues op zich nam.
Hij excuseerde zich voor de gebrekkige organisatie en vooral voor het gebrek aan informatie in het hele proces.
Hij lichtte dat toe met mijn "Aha-erlebnis" van diezelfde ochtend.
Op een gegeven moment kwamen enveloppen tevoorschijn van een laatste inzamel actie.
De vertegenwoordiger voor cultuur en de vertegenwoordiger voor sport en vrijetijdsbesteding hadden beiden bedragen van om en nabij de 100.000 cfa ingezameld, en de 100.000 cfa die ik namens Casamance Developpement aanbood werden tevoorschijn gehaald.
 Op een jolige manier verklaarde de perser het hoe wat en waarom. Ik begreep de helft niet, maar het was duidelijk dat hij veel verantwoordelijkheid op zich nam zoals het een volksvertegenwoordiger betaamt.
Zelf kwam ik ook nog aan het woord.
Ik mocht toelichten wat wij, "De ploeteraars" in de Casamance doen. Omdat de perser in zijn toespaak had benadrukt dat het toernooi niet in de eerste plaats ging om het voetballen, maar vooral om de integratie van de verschillende dorpen en volkeren in de regio, en omdat de andere delegaties zich enigszins hadden verontschuldigd voor het achterblijven van cultuur en volkssport nummer 1, "Lutte" (West Afrikaans-/Senegalees worstelen), haakte ik daar meteen op in; Bevestigend pikte ik de draad op.
Ik lichtte toe dat cultuurbehoud aansluit op wat staat te gebeuren.
Net zo jolig als de perser vergeleek ik de babyboom met een aanstaande eco-toerisme explosie.
Ik deed dat met een korte toelichting op eco-toeristen die over het algemeen zelf op pad gaan in tegenstelling tot de jongere generaties die in en rond de hotels blijven hangen of tussen discotheek en stranden pingpongen. Ik suggereerde dat dorpen samen zelfstandig campings op kunnen zetten, dat daar niet veel meer voor nodig is dan een eetgelegenheid, een douche en toilet met een magazijn en een stukje land. "Ja moral, sofforal" ofwel "samen staan we sterk" in de taal die de Djola spreken.
Op dat moment besefte ik nog niet dat ik de verschillende delegaties inspireerde want tot mijn verrassing bleek dit slechts het eerste bezoek in een lange reeks aan dorpen en wijken.
De 2e bestemming was een andere wijk in Selity. Dit bezoek was wat korter en zakelijker.
De locale vertegenwoordigers hoorden het verhaal van de perser aan.
Hij deed ook het woord voor mij. Ik begon hier ook te begrijpen dat hij niet de schuld op zich nam names ons, de ploeteraars, maar namens 2 grotere sponsors die op het laatste moment af hadden gezegd; de deelgemeente Bignona en de hoofdstad van de regio, Ziguenchoir.
 Hij begreep niet waarom ze op het laatste moment, in de laatste week, hem in de steek hadden gelaten. Nogmals nam hij de schuld op zich door het aan zijn gebrekkige informeren toe te schrijven.
Een wereld van verschil met de volksvertegenwoordigers die ik elders gewend ben. Geen schuldvraag!
Een bewoner wilde nog iets kwijt over de partijdigheid van de arbitrage in het toernooi. Hij kreeg te horen dat daar niet al te veel tijd aan word besteed. "Iedereen doet mee voor de sport en die dingen gebeuren nu eenmaal".
De 3e bestemming was weer een ander gedeelte van Selity. Hier werd het verhaal van de perser gemoedelijk aangehoord en had men niet veel op of aan te merken.
We zaten midden in 'de bush'. Dit was een natuurlijke omgeving met boom kwekende boeren.
De locale rijkdom was overweldigend. Om eerlijk te zijn was ik afgeleid door de schoonheid van het land en de mensen.
We zaten in een kring onder een enorme mangoboom. Onbetaalbaar!
Bij de 4e bestemming, het dorp Mahmuda Djola, werden we voor het eerst binnenshuis ontvangen.
Het was een stenen huis maar ik kreeg echt een Winnetou-Old shetterhand ervaring. Ja.
Het was net of we in een indianentent uit western films zaten te vergaderen.
Iedereen zat op de grond naar de perser te luisteren die op een stoel zat.
Mijn ICT kennis werd hier toegelicht, want een van de locale volksvertegenwoordigers was directeur van de locale school.
Er zijn 12 Pc's aanwezig en mijn aanwezigheid en doelstelling werd zeer op prijs gesteld want er was maar 1 persoon in het dorp met enige kennis van computers.
We hebben wat te bewijzen!
In het dorp Dombondir, bestemming nummer 5, word aan ons de ploeteraars gevraagd of wij financieel iets kunnen betekenen met betrekking tot de logistiek van voetbaltoernooien in de toekomst.
De dorpen hebben het namelijk best moeilijk om elk 2 elftallen (Jeug en senioren) te verplaatsen en onder te brengen.
Ik zat met een mond vol tanden maar werd gelukkig gered door de perser.
"Sorry, jongens. De ploeteraars zijn hier mentale om samen met ons de regio te helpen ontwikkelen in eco-toerisme en kennis van ICT toepassingen.
Ze hebben zelfs 2 piroques aangeschaft zodat we kunnen vissen op onze manier.
Meer kunnen we toch niet vragen?!". We beginnen rood te staan bij de perser.
Bestemming nummer 6 is het dorp Bandji Kaki. Waar de perser wederom de secundaire functie van het voetballen benadrukt; integratie van de dorpen staat op nummer 1.
"Natuurlijk droom ik ook een beetje van sportieve successen.
In het verleden hebben we gezien dat dorpen als Kafontine hebben geprofiteerd van hun succes".
Hij noemt nog een reeks voorbeelden vanaf 1996.
Dit jaarlijkse toernooi blijkt aardig wat geschiedenis te hebben, maar nog nooit was het zo groots georganiseerd als dit jaar.
De bevolking geeft de behoefte aan een beter veld aan en er blijkt een toezegging te zijn van een Duitse delegatie.
Helaas is mijn Frans en Wollof/Djola niet toereikend om daar meer over te vertellen… Men is vooral nieuwsgierig naar wat wij, de ploeteraars, kunnen betekenen met betrekking tot eco-toerisme in dit dorp. Ontwikkeling in ICT toepassing blijft nog even uit omdat men nog niet is aangesloten op het elektriciteit netwerk.
Dat krijgt de perser dan ook duidelijk te horen.
Ondanks dat is er enorm veel dank voor de omvang van het initiatief van de perser. Er word ook veel dankbaarheid getoond voor de aanwezigheid van ons, de ploeteraars, getoond.
Bestemming nummer 7 is wederom een 'wijk' van Selity. Dit keer zijn we thuis; De jeugd van Kataba1 doet nog mee in de strijd en verblijft hier.
Deze gastheren bijten echter van zich af. Met een knipoog, maar ook met een vinger in de lucht, krijgt de perser te horen dat belofte schuld maakt. "Het is leuk en aardig dat dit toernooi groots word opgezet, maar we zijn ons ook bewust van de naderende (locale?)verkiezingen". De delegatie voor milieu geeft nog een enorm mooie speech naar aanleiding van wat onsportief gedrag van het zusterdorp Kataba2; "Jongens. Gedraag je.
Doe of je zelf de president ruraal bent. Wees als het visitekaartje van Kataba1".
Dit was naar aanleiding van de woorden van de administrateur van de folieer die plaatsvervangende schaamte uitte met betrekking tot het gedrag van de dorpshoofd van Kataba2.
Hij ging zelf zo ver als het verontschuldigen namens Kataba2.
Ik kreeg een gevoel van trots over me heen; Wij de ploeteraars zitten goed.
Dit dorp heeft discipline, sportiviteit en goed gedrag hoog zitten.
In elk dorp werd de vergadering afgesloten met een dankgebed.
Hier ging men zelfs zo ver om voor de perser en ons, de ploeteraars nog een keer te bidden. "What more can I say?!?".
Na een hapje eten vertrekken we weer naar de eerste bestemming waar een volwaardige maaltijd op ons zat te wachten.
Ik waande mezelf aan een Surinaamse rijstmaaltijd. Heerlijk!

Groeten uit de Casamance!
Jay-Amadou Seydou